Jakiś ten Burton do siebie nie podobny

Foto: kadr z filmu

Z różnych powodów ogląda się filmy.
Dla głębi psychologicznej, dla wyjątkowych efektów specjalnych, dla wyjątkowego scenariusza, dialogów, dla pięknych zdjęć, genialnego aktorstwa, reżyserii, nieoczekiwanych zwrotów akcji...Pewnie można by jeszcze długo wymieniać.
Każdy widz ma swoje powody, dla których ogląda filmy i każdy widz ceni w filmie coś innego.


Często szufladkuje się twórców, aktorów oczekując od nich czegoś z czym się ich identyfikuje, czegoś, co najbardziej nam się podobało w ostatnim obrazie.
Bardzo często wyrzuca się im, jeśli według nas, nie dorównali swojemu poprzedniemu wizerunkowi.

No, bo jak to, Tim Burton, którego przecież kojarzymy z Alicją w Krainie Czarów, Edwardem Nożycorękim, Jeźdźcem bez głowy czy choćby Swennyem Toddem zajmuje się taką zwyczajną, prostą w gruncie rzeczy historią? I realizuje ją w taki zwykły sposób?
Żadnych dziwaków, żadnych cudacznych dekoracji, żadnych niezwykłych , nieprawdopodobnych, magicznych zdarzeń?
Tylko te obrazy, te dziwne oczy, prawdziwe przecież, nie wymyślone przez reżysera.

Mnie się Wielkie oczy Tima Burtona bardzo podobały.
Mimo braków, mimo lekkiej dłużyzny, mimo całej swojej zwykłości.

Jest w tym filmie jakaś lekkość, piękne kolory, niezwykła historia. Jest napięcie, ja je widzę w postaci Margaret Keane.
Może też zresztą aktorstwo Amy Adams ma tutaj decydujące znaczenie? Jest jednocześnie delikatna i krucha i silna wewnętrznie. Eteryczna i jednocześnie świadoma. Świetna.
Christoph Waltz. Mówią, że przeszarżował. Bo ja wiem?
Faktem jest, że dał czadu, ale myślę osobiście, że dzięki temu, oglądamy na ekranie wiarygodnego oszusta, szaleńca, tyrana i pajaca. I to wszystko tylko w jednym człowieku.
Wielki potencjał i wielki talent.

Wielkie oczy to także obraz życia w latach 50-tych, Samochody, stroje, jazz w przepełnionych klubach. Z jednej stron wolność, z drugiej kobieta dobrowolnie godząca się na niewolę.

Jeśli więc ktoś z Was podziela mój gust filmowy, to polecam Wielkie oczy .